جشن میانه بهار و روز شیراز ، پانزده اردیبهشت، روز عاشقی و شیدایی - وبلاگ انجمن ها

به گزارش وبلاگ انجمن ها، پانزده اردیبهشت برای ایران، روزی خاص و عزیز بحساب می آید. هرچند که امروزه دیگر خیلی از رسوم ایرانی و باستانی به فراموشی سپرده شده و کسی از آن ها خبری ندارد. اما، حیف است اگر بدانیم و بشناسیم و دیگران را از این مناسبات زیبا آگاه نکنیم. شاید این گفتن و یادآوری ها، سبب ساز احیای دوباره آن ها شد. 15 اردیبهشت، روز جشنی باستانی است که ریشه اش به زمان زرتشت پیامبر باز می گردد، جشن میانه بهار یا جشن بهاربد که تقریبا به کلی فراموش شده است. روز مهم دیگر، روز شیراز هست؛ شیراز عزیز و زیبا که عطر بهار نارنجش، تشخیص خیال و واقعیت را در ذهن انسان ناممکن می کند و گرمای دل انگیز و رخوت انگیزش توان مقاومت برای خوش نبودن را از انسان می گیرد. با ما همراه باشید تا در مورد جشن میانه بهار و همچنین روز شیراز بیشتر بدانیم.

جشن بهاربد یا میانه بهار

در ایران باستان، گاهشماری بگونه امروزی وجود نداشته و از سیستم گاهشماری به نام گاهنبار استفاده می کردند که کهن ترین گاهشمار شناخته شده ایرانی است. در این سیستم، به جای دوازده ماه، هشت بخش وجود داشت که شامل چهار فصل و چهار نیم فصل می شد. پس از پایان این هشت بخش، سال نو را که مصادف بود با اول تابستان، جشن می گرفتند. این قضیه را می توان از صحبت پدربزرگ و مادربزرگ ها فهمید که به جای اینکه اسم ماه خاصی را بیاورند، می گویند امروز بیستم بهار هست یا اینکه پنج روز به تابستان مانده. هرکدام از این بازه های زمانی، نام و جشنی ویژه داشت که جشن مربوط به روز پانزده اردیبهشت، جشن بهاربد یا جشن میانه بهار بود. هرچند که به طور دقیق، روز شانزده اردیبهشت میانه بهار محسوب می شود، اما از آنجا که در تقویم مذکور، روز پانزدهم ماه دوم هر فصل، میانه فصل محسوب می شد، هم در گذشته و هم امروز، روز پانزدهم را مصادف با چنین روز و جشنی می دانیم. در واقع این روز را مصادف با روزی می دانند که کننده خدا بر زرتشت ظاهر شد، او را به انجمنی در کرانه رود دائیتی برد و اهورامزدا رسالتش را به او ابلاغ کرد. متاسفانه، اکنون دیگر کمتر جایی را می بینیم که مراسم مخصوص این جشن را برگزار کنند و تنها باقی مانده هایی از این مراسم زیبا، در جاهایی مثل حوض سعدیه شیراز و چشمه کناریش برگزار می شود.

روزی مهم و تاریخی

از هر طرف که نگاه کنید، شیراز شهر عشق است و طرب، شعر و شاعری، شهری پر از شور و اشتیاق برای عاشقی بخصوص در هوای نرم و لطیف اردیبهشت. پا که به این شهر می گذارید، مسحور لطافتش می شوید و ناخوداگاه به تبعیت از آن، غرور را کنار می گذارید و غرق در زیبایی ها می شوید. به راستی که حق این شهر بود که روزی را به نامش در تقویم ثبت کنند. این قضیه پس از تصویب شورای شهر شیراز و تایید مجلس شورای اسلامی به وقوع پیوست و نه یک روز، بلکه یک هفته به نامش شد و 15 اردیبهشت نیز روز شیراز نام گرفت. اما، متاسفانه تنها در همان سال های آغازین بود که با جشن و برنامه های مختلف این روز را پاس می داشتند و حتی مردم شیراز در روز شیراز همراه با گردشگران، بالن های رنگی را بر فراز آسمان این شهر به پرواز درآوردند. اما، اکنون چند وقتی هست که این روز تقریبا به فراموشی سپرده شده است.