شیوع آنفلوانزای B و آنچه باید در خصوص آن بدانیم - وبلاگ انجمن ها

به گزارش وبلاگ انجمن ها، در گزارش زیر، به آنالیز علائم آنفلوانزا B و اینکه مردم چگونه می توانند آن را درمان نموده و احتمالاً از آن جلوگیری نمایند، می پردازیم.

به گزارش، آنفلوانزا نوعی بیماری تنفسی است که در ماه های فصل زمستان شایع تر است. این بیماری روی ریه ها، بینی و گلو تأثیر می گذارد و باعث ایجاد علائمی مانند سرفه، بدن درد و گلودرد می گردد. این علائم ممکن است خفیف و یا شدید باشد.

این بیماری ناشی از ویروسی است که به آسانی از شخصی به شخص دیگر منتقل می گردد. بدین صورت که فرد می تواند با تماس نزدیک با شخصی که عفونت دارد یا حتی با تماس سطحی که فرد بیمار لمس نموده و سپس لمس دهان یا بینی خود ویروس را دریافت کند.

چهار نوع ویروس آنفلوانزا وجود دارد: آنفلوانزای A، B، C و D.

انواع A و B مسئول آنفلوانزا هایی هستند که بیشتر در زمستان ها رخ می دهد. علائم آنفلوانزای B نسبت به آنفلوانزای A کمی خفیف تر است و برخلاف آنفلوانزای A که هم در انسان ها رخ می دهد و هم در حیوانات، آنفلوانزای B فقط انسان ها را درگیر می نماید. یکی دیگر از تفاوت های این دو نوع آنفلوانزا این است که آنفلوانزای B بیشتر بچه ها را تحت تأثیر قرار می دهد تا بزرگسالان.

آنفلوانزای نوع C منجر به بیماری های تنفسی خفیف می گردد و معمولاً همه گیری ندارد و آنفلوانزای نوع D عمدتاً بر گاو ها تأثیر می گذارد، نه انسان ها.

در این مطلب بیشتر به آنالیز علائم آنفلوانزا B و اینکه مردم چگونه می توانند آن را درمان نموده و احتمالاً از آن جلوگیری نمایند، می پردازیم.

شدیدترین شیوع ها و همه گیری های آنفلوانزا اغلب نتیجه آنفلوانزای A است؛ اما تحقیقات نشان می دهد به طور کلی، این دو نوع آنفلوانزا خیلی شبیه هم هستند.

آنفلوانزای B می تواند مانند هر آنفلوانزای دیگری عوارضی، چون یک تا دو هفته تب، لرز، سرفه، سردرد، بدن درد و خستگی ایجاد کند و متخصصان بیماری های عفونی معتقدند که نمی توان علائم بین دو آنفلوانزا را از هم تفکیک کرد.

یک مطالعه در سال 2014 در ژورنال بیماری های عفونی بالینی نشان داد که طول مدت اقامت در بیمارستان، میزان بستری شدن در بخش مراقبت های ویژه و فراوانی مرگ ومیر های مرتبط با این بیماری در هر دو دسته از افراد مبتلا به آنفلوانزای A یا B که در بیمارستان بستری بودند، مانند هم بود.

با این حال بعضی تضاد ها نیز وجود دارد. به طوری که شدت بیماری در یک نوع خاص از آنفلوانزای A، به نام H3N2 نسبت به سایر انواع آنفلوانزا های A و B شدیدتر است.

بعضی شواهد حاکی از آن است که آنفلوانزای نوع B در بچه ها شدیدتر است و مطالعه ای که در سال 2016 در ژورنال Pediatrics منتشر شد، نشان داد بین سال های 2004 تا 2013 در کانادا، تعداد کمتری در اثر ابتلا به آنفلوانزای B در مقایسه با آنفلوانزای A جان خود را از دست دادند.

اکنون که در فصل آنفلوانزا هستیم و حالمان هم خوب است ممکن است فکر کنید دلیلی برای تهیه واکسن وجود ندارد؛ اما مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها می گویند که خیلی هم دیر نشده و واکسیناسیون هنوز هم بهترین راه برای محافظت از خود در برابر این بیماری بالقوه جدی است، چه در زمانی که آنفلوانزای A غالب است چه در زمان شیوع آنفلوانزای نوع B.

واکسیناسیون به ویژه برای افراد مسن تر از 65 سال، زنان باردار و هرکسی که یک بیماری اساسی زمینه ای مانند آسم یا بیماری قلبی داشته باشد از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این ها افرادی هستند که با ابتلا به آنفلوانزا، کارشان به بستری شدن در بیمارستان می کشد.

واکسیناسیون بچه ها بخصوص بچه ها کمتر از 5 سال و بزرگ تر از 6 ماه که در برابر عوارض آنفلوانزا آسیب پذیرتر هستند نیز لازم است.

اگر قبلاً یک بار آنفلوانزا را تجربه نموده باشید دلیلی نمی گردد که دیگر دچار آن نشوید. البته بعید به نظر می رسد که شما در یک فصل دو بار درگیر یک نوع آنفلوانزا به یک شدت شوید، اما در برابر سایر انواع رایج آنفلوانزا مصون نیستید؛ بنابراین علاوه بر واکسیناسیون، اطمینان حاصل کنید که همه افراد خانواده شما مسائل بهداشتی را به خوبی رعایت می نمایند. این شامل شستشوی مکرر دست ها و پوشاندن دهان هنگام سرفه و عطسه با آرنج یا دستمال کاغذی است؛ و اگر بیمار شدید، در خانه بمانید تا از مبتلا شدن دیگران جلوگیری کنید.

علائم آنفلوانزا به طور ناگهانی بروز می نماید و یک فرد ممکن است یکی یا همه موارد زیر را داشته باشد:. احساس ناخوشی عمومی. سرفه ای که تمایل به خشک شدن دارد. گرفتگی یا آبریزش بینی. گلودرد. درد های عضلانی. بدن درد. سردرد. احساس خستگی شدید

در بعضی موارد، افراد احساس گرما یا تب دارند.

فرد مبتلا به آنفلوانزا ممکن است اسهال و استفراغ را نیز تجربه کند. این علائم در بچه ها مبتلا به آنفلوانزا شایع تر از بزرگسالان است.

علائم سرماخوردگی تا حدودی مشابه علائم آنفلوانزا است با این تفاوت که علائم سرماخوردگی به طور آهسته تری بروز می نمایند.

در بسیاری از افراد، آنفلوانزا بدون درمان از بین می رود. با این حال، افراد مسن و افراد دارای شرایط بهداشتی خاص ممکن است با ابتلا به آنفلوانزا با عوارضی جدی روبرو شوند. عوارضی چون: عفونت گوش یا سینوس، ذات الریه و برونشیت که هر یک از این موارد ممکن است فرد را به بستری شدن در بیمارستان احتیاجمند کند و در موارد شدید ممکن است منجر به مرگ فرد مبتلا گردد.

ابتلا به آنفلوانزا همچنین می تواند علائم سایر بیماری ها مانند آسم یا بیماری انسداد مزمن ریوی را که به عنوان COPD شناخته می گردد، بدتر کند.

اگر کودک یا بزرگسالی هر یک از علائم آنفلوانزا که در ادامه آمده است را تجربه کرد، باید فوراً مراقبت های پزشکی را دریافت کند:. قادر به ادرار کردن نیست. تب یا سرفه که بهبود می یابد، سپس عود می نماید و احتمالاً از قبل بدتر است. درد شدید عضلانی. بدتر شدن بیماری های مزمن. مشکل در تنفس. درد قفسه سینه. سرگیجه مداوم. تشنج

همچنین، اگر کودک در هنگام بیداری هوشیار نیست، یا در صورت تنفس دنده هایش به سمت داخل کشیده می گردد، به مراقبت فوری احتیاج دارد.

در بیشتر افراد، آنفلوانزا در طی 2 هفته به خودی خود از بین می رود. در حال بهبودی، فرد مبتلا به آنفلوانزا باید:. در خانه بماند. از تماس با افراد دیگر خودداری کند. مقدار زیادی آب و مایعات بنوشد.

چندین داروی بدون نسخه نیز وجود دارد که می توانند به کاهش علائم آنفلوانزا یاری نمایند. این موارد در داروخانه ها در دسترس هستند.

در موارد شدید، پزشک ممکن است یک دوره دارو های ضدویروسی را تجویز کند.

تامیفلو (Oseltamivir) و رلنزا (zanamivir) دارو هایی هستند که پزشکان ممکن است از آن ها برای درمان آنفلوانزای نوع A یا B استفاده نمایند.

دارو های ضدویروسی می توانند زمان بهبودی فرد را تا حدود 2 روز کاهش دهند، اما تنها در صورتی مؤثر هستند که فرد در طی چند روز اول آغاز علائم، آن ها را مصرف کند. دارو های ضدویروسی به صورت قرص، شربت یا پودر استنشاقی وجود دارند.

هرکسی که مبتلا به آنفلوانزا باشد و هر یک از علائم زیر را تجربه کند، باید در اسرع وقت به پزشک مراجعه کند:. سرفه ای که مخاط سبز یا زرد ایجاد می نماید. نفس نفس زدن، حتی هنگام استراحت. احساس سرگیجه یا ضعف. لرزیدن غیرقابل کنترل. تب بیش از 38.3 درجه سانتی گراد.

اگر نوزادی تب داشت به دنبال مراقبت های فوری پزشکی باشید.

مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) توصیه می نماید به جز استثنائات اندکی، هر فرد 6 ماهه یا بزرگ تر هر سال واکسن آنفلوانزا را دریافت کند.

CDC تأکید می نماید که این تزریق واکسن به ویژه برای افرادی که در معرض خطر ابتلا به عوارض آنفلوانزا هستند، بسیار مهم است.

افرادی که بیشتر در معرض خطر عوارض آنفلوانزا قرار دارند عبارت اند از:. سالمندان 65 سال و بالاتر. زنان باردار. بچه ها کم سن. مبتلایان به دیابت. مبتلایان به بیماری قلبی. مبتلایان به سرطان. بچه های که دارای شرایط عصبی مانند اختلالات مغزی هستند.

از آنجا که آنفلوانزا به راحتی گسترش می یابد، افرادی که با گروه های پرخطر کار می نمایند باید مراقب باشند. کارشناسان توصیه می نمایند همه افرادی که در مراکز بهداشتی مشغول به کار هستند واکسن آنفلوانزا را دریافت نمایند.

بیشتر واکسن های موجود چهار ظرفیتی هستند، به این معنی که افراد را از چهار نوع آنفلوانزا محافظت می نمایند: دو نوع آنفلوانزای A و دو نوع آنفلوانزا B.

نوزادان کوچک تر از 6 ماه و هرکسی که حساسیت به یکی از مواد واکسن داشته باشد، نباید این واکسن را دریافت کند.

افراد مبتلا به هرگونه آلرژی و افراد مبتلا به سندرم گیلن باره قبل از واکسن باید با پزشک مشورت نمایند.

CDC گزارش می دهد که مبتلایان به آنفلوانزا 3 تا 4 روز بعد از بیمار شدن، در مسری ترین حالت ممکن هستند و علائم بیماری نیز 2 روز پس از آغاز بیماری بروز می نماید؛ بنابراین ممکن است فرد قبل از این که بیمار گردد آنفلوانزا را منتقل کند.

منبع: تبیان